دیشب رویائی داشتم

خواب می دیدم بر روی شنها راه می روم، همراه با خود خداوند

وبر روی پرده شب

تمام روز های زندگی ام را مانند فیلمی می دیدم

همانطور که به گذشته ام نگاه می کردم

روز به روز از زندگیم را

دو رد پا برروی پرده ظاهر شد

یکی مال من و یکی از ان خداوند

راه ادامه یافت  تا تمام روز های تخصیص یافته خاتمه یافت

انگاه ایستادم وبه عقب نگاه کردم

در بعضی جاها یک رد پا وجود داشت

اتفاقا ان روز ها مطابق با سخت ترین روزهای زندگی من بود

روز هایی با بزرگترین رنج ها ترس ها درد ها

انگاه که ازو پرسیدم

خداوندا:

تو به من گفتی که در تمام ایام زندگیم با من خواهی بود

من پذیرفتم که با تو زندگی کنم

به من بگو چرا در ان لحظات درد اورم مرا تنها گذاشتی

خداوند پاسخ داد

بنده ام تو را دوست دارم وبه تو گفتم در تمام سفر همراه تو خواهم بود

من هرگز تو را تنها نخواهم گذاشت حتی برای لحظه ای

ومن چنین نکردم

هنگامی که در ان روز ها یک رد پا دیدی

من بودم که تو را بر دوش می کشیدم

                                         ( فرهنگ عامیانه برزیلی)

یکی از شعرای ناقابلم که برای امام رضا سرودم و تقریبا به لهجه بیمرغیه تقدیم به همه اونایی که عاشق ثامن الحجج اند

                                                               یا امام رضا

شه طوسی و به درگهت گدایی مکنم                         از صبح تا شب پیش تو رضا رضایی مکنم

تا شاید یک کمکی به ای گدا رحم کنی                        دلا مثل سنگ شدن اونار کمی نرم کنی

هر کجا اسم تو بشه دگه دلها وا مشه                          غم غصه ها مرن همه جا با صفا مشه

یا رضا جون تو رضایی و رضایی صفتت                            پس دگه کی تو رضایی که بیم به درگهت

مم بیم به درگهت نوکریمه ر امضا کنی                          تا بشم نوکرتو کمی برم دعا کنی

کاش که کفتر مبدم رو گنبد طلات عزیز                         یا که گندم مبدم برای کفترات عزیز

دلمو هر وقت مگیره بیاد تو وامشه                             گره های بسته پیش تو همه رسوا مشه

نا امید نمکنی هر کس که پیش تو میه                      مریض و غریب و زائر همه پیش تو میه

                                ساعتی هم که شده میم بیم به مهمونی

                                اینقدر دوست درم امام رضا که نمدونی

                              اینقدر دوست درم امام رضا که نمدونی

این چون از اولین شعرامه ایراد زیاد داره که به بزرگواری خودتون ببخشید

با سلام

چندی پیش تو کتابخونه استان قدس کتابای باستانی پاریزی رو می خوندم که این مطلب نظرمو به خودش جلب کرد که عین این مطلبشو میارم به نقل از کتاب حماسه کویر:

    جالب این است که چندی قبل ،سمیناری تحت عنوان توسعه فرهنگ در روستاها تشکیل شد و جمعی داخلی و خارجی نشستند و چاره جویی کردند که چگونه فرهنک را به روستا ببرند. من تعجب می کنم که کدام فرهنگ را می خواهند به روستاها ببرند.من تعجب می کنم که کدام فرهنگ را می خواهند به روستا برسانند و چگونه برسانند.

حقیقت این است که اگر شعله کوتاه و افتاب لب بام فرهنگی هم مانده باشد هنوز در همان روستاها ودهات است ،و گر نه شهرهای سینما باره و ماشین زده ما چه سوغاتی دارند که به عنوان توسعه انرا به رشناوندیا بی مرغ  گناباد ببرند و فی المثل زنان سوار کار و تیر انداز ان قریه را که چند روز اول بهار را بر ان ده حاکم مطلق می شوند و بر مردان حکم می رانند ، با ان اشنا کنند. ص 343

این مطلب و دهها مطلب شبیه به این که تو کتابای مختلف خوندم حاکی از غنای فرهنگی بیمرغه بدون شک در ایران روستاهای زیادی وجود داره که اقای باستانی پاریزی می تونست نام ببره ولی چو بحث از فرهنگه از بیمرغ  سخن به میان اورده بی شک چیزی نیت جز قدمت فرهنگی این روستا در گذشته و حال که مایه بالندگی همه ماست که متعلق به این روستاایم.